'Ongecontroleerde immigratie
is wellicht goed voor de immigranten, maar waarschijnlijk niet voor de zittende
bevolking en zelfs nadelig voor het kwetsbaarste deel daarvan', schrijft
Jean-Marie Dedecker.
2015 was het
jaar van de ongebreidelde immigratie, en de vluchtelingenstroom is lang nog niet
opgedroogd. Integendeel. Nu komt de periode van regularisatie, en dan van
integratie, want van terugkeer naar het land van herkomst komt er zelden iets in
huis. Wie uitgewezen wordt verdwijnt in de illegaliteit, wachtend op het
zoveelste generaal pardon.
Van elke tien
personen die nu al doorverwezen worden naar een ander EU-land, omdat ze daar al
een eerste keer asiel aanvroegen, geven er daar maar drie gevolg aan. Na de
regularisatie komt dan nog de volmigratie door familiehereniging. Het discours
van medelijden en naastenliefde verstomd dan stilaan en wordt dan een
kosten-batenverhaal.
De
Tsjechische president Milos Zeman gaf al een ranzig voorsmaakje in zijn
kersttoespraak: " Mijn
landgenoten ontvluchtten het land tijdens de nazi-bezetting om voor de vrijheid
van hun land te vechten, niet om in Londen bij het OCMW aan te
kloppen."
'De vraag is niet of 'wir das schaffen', wel wie de
rekening betaalt'
De kosten van
migratie achterhalen is moeilijker dan de cijfercombinatie bemachtigen voor de
brandkoffer met de goudvoorraad van de Nationale Bank. Het kostenbewustzijn van
politici is zo al zeer laag, en onderzoek wordt door de politiek correcte
vergoelijkingslobby verguisd en weggemoffeld onder een collectief deken van
multiculturele verdraagzaamheid.
In
Nederland werd er een decennium geleden wel al schuchter onderzoek verricht.
Volgens een studie van het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB) kostte een
gemiddelde niet-westerse immigrant die op zijn 25e Nederland binnenkwam, gedurende de rest
van zijn leven ruwweg al 3.400 euro per verblijfsjaar, als gevolg van een
geringere bijdrage in belastingen en premies dan gemiddeld, en een
bovengemiddeld gebruik van sociale voorzieningen. Dit sloeg enkel op
de"verzorgingsstaatkosten" zoals uitkeringen, pensioenen,
ziekenzorg, enz.... Deze bedroegen per jaar 6,1 miljard euro voor niet-westerse
allochtonen. Daarbovenop kwamen ook nog de "departementale
kosten".
Deze werden
berekend met de miljoenennota (de begroting) van 2009. Zo werd er bijvoorbeeld
1,5 miljard euro op het budget van justitie (5,7 miljard euro) aangerekend voor
niet-westerse allochtonen en 0,5 miljard voor Jeugd en Gezin. Alles bij elkaar
kwam men op een jaarlijkse kostprijs van 6,6 miljard euro of 3.700 euro per
persoon.
Kleurrijker maar
minder groen
De
optelsom van de "verzorgingsstaatkosten" en de "departementale kosten" leverde een jaarlijkse kostprijs op van
12,7 miljard euro voor de niet-westerse immigratie. Dit was 2,2% van het
Nederlands nationaal inkomen en 5% van wat de overheid in 2009 uitgaf. Zo
berekende men dat de niet-westerse immigratie al 216,4 miljard euro had gekost
aan de Nederlandse samenleving. Wat columnist Syp Wynia deed besluiten:"Het land
is er dan misschien kleurrijker van geworden, maar ook voller, minder groen en
per saldo armer dan het geweest zou zijn zonder de immigratie uit andere
continenten."
Als we de
Nederlandse situatie even doortrekken naar ons landje, en dat is niet fictief
want het pamperbeleid onder de Moerdijk is groter dan erboven, dan betekent dit
dat het migratiebeleid voor niet-westerse allochtonen zo'n kleine tien miljard
euro per jaar kost. Dit is 2,2% van ons BNP. Kortom, de immigratie kost ons
jaarlijks miljarden.
Ons BBP per
hoofd knakte vanaf 2004. Dit betekent dat de aangroeiende bevolking niet
bijdroeg aan de groei. Zopas verscheen er (eindelijk) een nieuwe studie van
het Institute for Direct
Democracy in Europe (IDDE) op
basis van Europese en Belgische statistieken en studies van Fedasil, de Liga
voor Mensenrechten, de Koning Boudewijn stichting, het ABVV enz... Daarin wordt
de migratiekost op 8,6 miljard euro per jaar afgeklokt, of 870 euro per
Belg.
'De graad van de verzorgingsstaat is de grootste
magneet voor de huidige exodus uit het Oosten en Afrika, pas daarna de
veiligheid.'
Een ontwikkelde
verzorgingsstaat en ruimhartige immigratie bijten elkaar, schreef
zelfsEd Groot, die als lid van de Nederlandse Tweede Kamer voor
de Partij van de Arbeid moeilijk van rechtse sympathieën kan verdacht
worden:
"De
voordelen van immigratie voor de "eigen" bevolking zijn gering en vallen
wellicht zelfs negatief uit. Ook het effect op de overheidsfinanciën is
negatief, tenzij er zeer selectief immigranten worden binnengelaten die van
grote waarde zijn voor werkgevers.
Maar dat is
niet het geval, want de Nederlandse immigratie wordt niet gedreven door de
schaarste op de arbeidsmarkt, maar door de instroom van vluchtelingen en vooral
door gezinsvorming - lees importbruiden en -bruidegoms.
Belangrijker dan die globale conclusies is dat immigratie ook grote
gevolgen heeft voor de inkomensverdeling. Immigranten concurreren op de
arbeidsmarkt vooral met laagopgeleide autochtonen, en dat drukt de lonen aan de
onderkant van de arbeidsmarkt. Ook concurreren immigranten met collectieve
voorzieningen omdat ze vaker werkloos of arbeidsongeschikt en vaker in zwaar
gesubsidieerde sociale huurwoningen wonen."
De Nederlandse
parlementaire Commissie Blok kwam tot de conclusie dat de drie landen die
proportioneel het meest geld stopten in integratie - Nederland, België en Zweden
- onderaan de ladder bengelen qua tewerkstelling van allochtonen. Amper 45% is
aan de slag. In Tsjechië is dat, niettegenstaande een zwaar verontruste
sociaaldemocratische president nochtans 30% meer.
De graad van de
verzorgingsstaat is de grootste magneet voor de huidige exodus uit het Oosten en
Afrika en dan pas de veiligheid, want die is ook gegarandeerd in de landen van
de Europese periferie.
'In landen met een vette overheid en hoge
werkloosheid of veel laagbetaalde immigranten leidt immigratie tot fiscale
verliezen.'
En dan is er
nog een probleem in de marge. Landen die tot de royaalste verzorgingsstaten
behoren, zegt de Amerikaan George Borjas (professor aan de Harvard Kennedy
School), fungeren als een migratiemagneet voor laagopgeleiden, maar stoten hoger
opgeleiden af vanwege de hoge belastingen. De beste migratiepolitiek bestaat uit
een drastische afslanking van het overheidsapparaat. De aanzuigkracht van de
welvaartsmagneet België leidt immers automatisch tot negatieve
zelfselectie.
Om
aantrekkelijk te zijn voor hooggeschoolde arbeidsmigranten dient een
welvaartsstaat met veel inkomensherverdeling immers een extra inspanning te
leveren in vergelijking met landen met een lager overheidsbeslag. Anders
gesteld: in landen met een vette overheid en hoge werkloosheid of veel
laagbetaalde immigranten leidt immigratie tot fiscale verliezen, in landen met
minder overheid tot fiscale winsten.
Omgekeerd is
een hoge mate van herverdeling net aantrekkelijk voor laaggeschoolde
arbeidsmigranten. De CPB- en IDDE-studie bewijzen dat ongecontroleerde
immigratie wellicht goed is voor de immigranten, maar waarschijnlijk niet voor
de zittende bevolking en zelfs nadelig voor het kwetsbaarste deel daarvan.
Immigratie kan ook de problemen van de vergrijzingskosten niet opvangen, vermits
immigranten zelf ook ouder worden en een geringere bijdrage leveren aan ons
verzekeringsstelsel.
"Wir
schaffen das" is niet de
vraag, maar wel "Wie betaalt
de rekening?" .
Bron: Knack