Tolerantie kent grenzen...

Met enige regelmaat wordt ons verweten dat wij Kaatsheuvelnaren niet gastvrij of tolerant zouden zijn. Dat zijn natuurlijk dooddoeners die makkelijk gezegd kunnen worden door hen die niet binnenkort meer dan een duizend asielzoekers in hun achtertuin hebben wonen. Maar wat betekend 'tolerant zijn' nu eigenlijk? 

In de realiteit is het woord 'tolerantie' feitelijk niets meer dan een ideologische slogan om onze samenleving om de oren te slaan met onze eigen normen en waarden. Het doet een emotioneel beroep op ons gevoel van eerlijkheid en redelijkheid. De achterliggende motieven zijn echter vaak louter ideologisch van aard.

Maar nu vraag ik u, zijn wij Kaatsheuvelnaren dan daadwerkelijk zo intolerant dat wij geen 1200 asielzoekers in ons dorp willen verwelkomen? Natuurlijk niet!

Het woordenboek is duidelijk over wat 'tolerantie' betekend:

1) Vermogen om iets te verdragen. (2) bereidheid om dingen te verdragen die ergernis kunnen oproepen.

Een voorbeeld van 'tolerantie' is bijvoorbeeld als de buurman begint zijn huis te verbouwen. Veel mensen zullen de geluidsoverlast enige tijd tolereren, omdat deze snel weer ophoudt en alles vervolgens weer rustig en stil wordt. Misschien laat u zelf uw huis wel verbouwen door vaklui. U tolereert het dat uw woonkamer tijdelijk niet toegankelijk is, omdat dit na verloop van tijd wel weer goed zal komen. 

Maar een voorbeeld van wat mensen niet tolereren, noch zouden moeten tolereren, is dat er iedere dag geluidsoverlast van uw buurmans verbouwing is: uur na uur, maand na maand. Net zo min als dat u tolerant zou moeten zijn als er nacht na nacht harde muziek gedraaid wordt, zonder dat daar iets aan gedaan wordt. Met andere woorden; Nee, tolerantie is niet onophoudelijk of unuitputtelijk.

Dit is echter wel wat Burgemeester Wim Luijendijk en de gemeente van ons Kaatsheuvelnaren verwacht als het om de noodopvang van deze 1200 asielzoekers gaat. Hun enige boodschap aan ons is: "Grijns en verdraag het." We hebben hier in Kaatsheuvel, nee in heel Nederland, de tolerantie van haar inwoners tot haar uiterste grenzen gerekt zien worden.      

In deze situatie is een gezonde dosis 'intolerantie' enkel goed. We moeten ons niet langer laten gijzelen door emotionele, maar nietszeggende woorden zoals 'tolerantie', die enkel een rookgordijn om het inhoudelijke debat heen trekken. Het is tot niets meer dan een ideologische slogan verworden die zich diep in onze collectieve geest verankerd heeft, om zo redelijke en rationele argumenten ter zijde te schuiven. 

Nee, tolerantie is geen sadomasochisme, tolerantie kent haar grenzen. Als onze eis voor een veilig, verantwoord, rationeel en vooral democratisch asielbeleid 'intolerant' is, dan is dat maar zo!